Tribute aan Mel: Veel meer als ‘alleen maar’ een huisdier

Deze blog gebruik ik even om van mij af te schrijven en om ieder te bedanken voor de betrokkenheid, lieve woorden, steun en erkenning van het gemis van een huisdier…. een beste vriendin.

(Wellicht geeft het troost en erkenning voor anderen dierenliefhebbers)

Je weet dat de dag gaat komen dat je voor een moeilijke keuze komt te staan. Het viel koud op ons dak, maar om verder leed te voorkomen hebben wij op 11 maart 2024 onze lieve Mel (op de leeftijd van 11 jaar en 10 maanden) moeten laten gaan in het bijzijn van haar voltallige gezin.

Dierenartspraktijk Vorstenbosch heeft het heengaan van Mel met grote waardigheid gedaan en ook de communicatie met het crematorium Peelrust verliep met de volste respect die een dier verdient. Gedurende dit hele proces is Mel aangesproken met haar voornaam. Ook in de dagen erna werd Mel door bekende genoemd als Mel en niet als “jullie hond”. Mel was echt een persoonlijkheid en dat heeft goed gedaan voor de verwerking.

Mel was mijn eerste verantwoordelijkheid die ik mocht voorzien met alle liefde en aandacht die ze nodig had. Haar helpen opgroeien naar de hond die ze was geworden, was een heel mooi proces. Een zachtaardige, zeer loyale vriendin was ze. We hadden een sterke band.  Een vriendin waarmee je samen buiten kon lopen om je hoofd leeg te maken en even samen te genieten van de natuur, een lik of knuffel kreeg als je verdrietig was, bovenop je ging zitten als je buikspieren trachten te doen (nooit iets geworden), je aan het lachen kon maken met haar dagelijkse dolle 5 minuten – een race door de tuin, waarmee je in een het donker kon lopen en je je beschermd voelde tegen alles en iedereen, een speelmaatje voor mijn kinderen en de beschermer van het gezin. We waren en zijn vooral trots op haar.

Nooit verwacht dat het loslaten van je kameraad voor zoveel hartenpijn kon zorgen. Maar in alles zit thuis een herinnering van haar. De haren die her en der nog op kleding is te vinden, haar etensbakken en voer (die we nu hebben gedoneerd aan Hokazo dierenopvang), de vlek op de muur waar ze altijd tegen aan lag (oké een doorn in het oog een vlek op de muur, maar nu…..), boven in de kinderkamers waar ze altijd lag ruik je de geur nog op het stukje tapijt (nee, ze mocht niet boven liggen maar in de nacht sloop ze stiekem naar boven en zo was ze het dichtst bij haar gezin. En ik liet dit maar al te graag toe ;))

De standaard routines van het uitlaten vallen weg. En bij het verlaten van het huis een kus op de snoet en een knuffel zijn niet meer. Ook bij thuiskomst geen tegemoetkomend gekwispel. Geen onschuldig kopje naast de koelkast of achter je bij het koken met vragende ogen “zit er ook iets voor mij bij”  Dit alles hakt er wel even in.

De eerste momenten dat ze er niet meer was , zeer confronterend. Maar nu berust ik me erin en vind ik de herinneringen in huis fijn. Ik hoop dat ze nog enigzins “rond dwaalt”. Haar urn staat op een plek bij de eettafel. Zo is ze toch een soort van thuis. Op de plek waar ze het liefst zat, want ja er vielen daar weleens per ongeluk express stukjes vlees in haar mond.
Haar mand, riem en halsband hebben we bewaard. Haar mand is nu een bankje in de “chillhoek” van de Kids. Zo kunnen de kinderen blijven chillen met haar. De kinderen weten niet beter dan dat Mel in hun leven was. Gelukkig hebben we foto’s en de filmpjes waarop mijn kinderen te zien zijn en altijd wel op de achtergrond (of voorgrond ;)) Mel die hen in de gaten houdt.

Mel we houden van je en je hebt een speciaal plekje in ons hart.
Wat was je mooi, imposant en vooral lief.
Rust zacht, lieverd!