Terwijl ik dit schrijf, zit ik op een veranda uitkijkend over de bergen van Rize (Turkije). Het is ochtend en de zon geeft een heerlijke warme morgengloed af. Op de achtergrond hoor ik de vogeltjes fluiten en hoor ik het wilde, maar doch rustgevende geluid van de rivier.
Ondertussen jeuken mijn voeten en krab ik er op los. Hé het is niet allemaal zo idyllisch, want muggen leven hier ook.
We zijn over de helft van onze trip door Turkije. Begonnen in het mooie Cappadocië, waar het woestijnachtig oogt. Van daaruit richting het noorden naar het Zwarte Zee gebied. Daar enkele dagen aan de kust en nu zitten we in de bergen. Turkije heeft een diversiteit en pracht aan natuurvormen.
Er is ook een cultuurverschil te merken tussen het midden, het noorden (en zuiden waar we vaker zijn geweest).
Maar één cultuur blijft hetzelfde waar je ook bent (ter wereld). De hondencultuur. Waar gaat dit onderwerp heen? Heeft dit betrekking op de mens…? In tegendeel de focus ligt hier echt op de hond.
In Turkije van Noord naar Zuid zijn er veel straathonden. Sommige leven “the good life” in toeristische oorden waar ze in overvloed aandacht en voedsel krijgen. Maar we hebben ook honden gezien die het lastig hebben. Vaak zijn ze heel dun, de ribben zijn te zien en hun vacht dof…..
(Onze eigen Duitse herder krijgt daarintegen weer teveel van het goede en moet nodig op dieet. Dus klein beetje vertekend beeld hebben we wel, van een gestroomlijnde hond 😉 )
Zo waren we in Samsun. Daar liep een hondje rond. Ze kwam naar ons toe voor wat aandacht, maar liep daarna weer verder. Een tweede moment dat we haar zagen, zat ze wat meer stil bij wat struikjes in de schaduw. Ze kwam kwispelend weer naar ons toelopen, maar nu met haar 7 pups van schatting tussen de 5-7 weken oud. Terwijl wij de pups aan het bewonderen waren, liep de moeder hond van ons vandaan. Zo nu en dan keek ze om, om na te gaan (ik denk) of wij nog bij haar puppies stonden en of ze nog in goede handen waren. Daarna liep ze weer wat verder door. Wat een vertrouwen van dit beestje en het geloof in het goede van de mens. Even verderop ging ze bij mensen zitten die aan het picknicken waren. Op een mooie afstand, niet te opdringerig, maar wel voldoende dat ze gezien werd. Wachtend tot ze wat naar haar toegeworpen zou krijgen, waardoor ze er weer even tegenaan kon. Zij moest niet alleen zorgen voor zichzelf, maar ook nog voor 7 andere zieltjes.
Het liefst neem je alle puppies en honden mee, maar dat is onmogelijk en je weet in je hoofd ook dat de sterkste zullen overleven. Dat is de natuur. Gelukkig leven ze in een omgeving waarin ze voedsel bij elkaar kunnen sprokkelen en waar ze tussen de mensen mogen leven om te voorzien in hun behoeften.
Een zelfde situatie deed zich voor in Avanos (Cappadocië). We liepen tussen wat oude ruïnes en huizen door. Het leek verlaten. Op een gegeven moment een fel geblaf en daar liep een mooie, grijze stafford naar buiten maar ze zat vast aan een riem. Haar 8 pups volgde haar, die vervolgens vrolijk naar ons toe kwamen dartelen. Moeder hond bleef blaffen, immers zij zat vast en kon haar pups niet verdedigen. We zijn langzaam weer teruggelopen, terwijl enkele puppies achter ons aan bleven dartelen. Wat een cuties. Alle hondjes zagen er goed verzorgd uit en ook de moeder hond was een prachtig beest. Wakend over haar kroost, maar tot haar ongenoegen, beperkt door de mens.
Bij elke accommodatie waar wij we verbleven hadden we een “huisdier” of hadden de kids er één geclaimd. Maar met duidelijke regels in de benadering.
Regel 1 loop nooit af op een slapende hond om die te aaien. (Menig mens die ook chagrijnig wordt als ze zomaar worden wakker gemaakt;))
Regel 2 laat een hond altijd eerst snuffel aan je hand voordat je ze aait. Zoekt de hond dan verder toenadering, dan kun je een hondje aaien. Ga een hond niet achterna rennen/lopen
Regel 3 aai een hond niet meteen boven op de kop, daar kan hij/zij van schrikken.
Regel 4 niet schreeuwen, rennen of onverwachte bewegingen maken, niet met stokken of stenen in zijn buurt gooien. Dit is voor geen één hond fijn en je weet ook zijn verleden niet.
Ofwel kom niet “ongesnuffeld” in zijn comfort zone.
Hoe minder mens er in een hond zit, hoe meer duidelijkheid de hond in zijn lichaamstaal kan uiten. Geen “negatieve” energie van mensen die een hond onzeker kunnen maken of onterechte negatieve gevoelens/handelingen naar een hond toe die een hond angstig hebben gemaakt.
Deze straathonden weten welke behoeften ze hebben en wat ze op dat moment nodig hebben of wat ze willen.
Het mooiste en laatse voorbeeld wat ik je kan geven hoe prachtig honden zijn en waarom wij mensen een goed voorbeeld kunnen nemen aan honden.
Op onze laatste locatie midden in de bergen ergens in het Zwarte Zee gebied, was daar het bakbeest genoemd Cesur (Wat staat voor moed). Dit prachtige dier was 1,5 jaar oud en kwam met zijn brede kop tot aan mijn middel (en ik ben niet klein met mijn 1.80;))
We hadden al van het baasje vernomen dat het een lief, benaderbaar dier was, maar regels 1 tm 4 werden automatisch door onze kinderen netjes opgevolgd. En wat was Cesur blij ons te zien, al waggelend en zwaaiend met zn staart (die best hard aankomt;)) zag je echt nog de pup in hem. En hij dacht ook nog dat hij een kleine pup was , want heel voorzichtig en al spelend pakte hij met zn bek mijn hand vast en was daarop aan het knauwen, terwijl hij zijn bips tegen mijn heup aan duwde. Heel speels, maar wat een onbenullige kracht.
In de nacht hoorde we Cesur blaffen. Vervelend …. ? Zeker niet! Eng…. ? zeker niet! Het gaf ons een gevoel van veiligheid dat Cesur over ons aan het waken was. Er konden wilde zwijnen en beren rond lopen, dus het idee dat Cesur rondliep was niet verkeerd.
In de ochtend werden we wakker, we deden de voordeur open en wie lag daar…..
Echter mijn ene slipper lag bij de deur, waar ik het had achter gelaten. Mijn andere slipper….. even verderop waar Cesur normaliter ligt. En de slipper was helemaal intact. Puur meegenomen voor de geur en niet als speeltje gebruikt.
Met de kids in de ochtend een wandeling gemaakt en wie huppelde er mee….
Was dit uit bescherming voor ons of gewoon voor zijn plezier. Maar hij hield ons in de gaten. En bij elk bospad die we wilde inslaan ging hij voor ons staan om ons te stoppen. Vervolgens liep Cesur als een beveiliger voorop. Ondertussen keek hij wel of wij in zijn buurt bleven.
Had Cesur ons in zijn hart gesloten of wij hem…..
Een hond gaat uit van de goedheid van de mens, ook al kan hij gekwetst zijn door zijn ‘human’ . Als de mens hem heeft pijn gedaan zal hij meer schuchter worden, maar zal nooit het complete vetrouwen verliezen. Mensen maken of breken een hond. Een hond is niet gevaarlijk, maar een mens kan dit zijn. Als wij ons meer als honden gaan gedragen dan komt alles misschien nog wel goed….
Ben je geen hondenliefhebber, de hond staat hier symbool voor goedheid, dapperheid, doorzettingsvermogen, speelsheid, puurheid, loyaliteit en vertrouwen ondanks het doorstaan van zware tijden, het eigen hoofd boven water proberen te houden en zorgen voor naasten. En geef je de hond vertrouwen terug, zal deze over je wakken en je als een “leeuw” verdedigen.
Menig mens kan hier wat van leren. Noem mij maar een hond. Ik ervaar geen negativiteit aan dit woord. 😉